Bosland floreert – maar zonder Peer

Bosland is intussen officieel erkend als Nationaal Park. En terecht. Met meer dan 6.000 hectare bosrijk gebied is het het grootste aaneengesloten natuurmassief in Vlaanderen. De gemeenten Hechtel-Eksel, Lommel en Pelt zagen de opportuniteiten al langer en stapten als partner voluit mee in het verhaal. Vandaag plukken zij daar de eerste structurele vruchten van. Niet alleen via extra Vlaamse financiering, maar ook via expertise, samenwerking en internationale uitstraling.

Peer staat intussen aan de zijlijn. En dat is bijzonder jammer.

Vlaams minister Jo Brouns kondigde onlangs aan dat elk van de vier Vlaamse Nationale Parken een jaarlijkse werkingssubsidie van 608.000 euro krijgt: de helft van het totale budget van 2,4 miljoen euro gaat naar Limburg. Meer bepaald naar de parken Hoge Kempen en Bosland. Dat betekent concreet: jaarlijks 1,2 miljoen euro structurele Vlaamse middelen voor natuurontwikkeling, toerisme, recreatie en streekversterking in onze provincie.

Een structurele investering van 600.000 euro per jaar, expertise, Europese samenwerkingen en een versterkt toeristisch profiel: dat is wat Bosland vandaag aan het realiseren is – mét of zonder Peer.

De vraag is dus niet of wij als stad erbij zouden moeten zijn. De vraag is: waarom zouden we het niét doen?

Vandaag, nu de structurele Vlaamse middelen werkelijkheid zijn geworden en de andere Boslandpartners hun parkteam hebben gelanceerd, is het tijd voor introspectie. In plaats van met lede ogen toe te kijken hoe Lommel, Pelt en Hechtel-Eksel zich ontwikkelen tot draaischijven van natuurbeleving en streekversterking, hopen wij dat het stadsbestuur de moed heeft om zijn fout te erkennen.

Want niets houdt Peer tegen om zich opnieuw aan te sluiten bij het project. De deur van Bosland staat nog steeds open. En het zou bijzonder kortzichtig zijn om die opportuniteit zomaar te laten passeren of misplaatste terughoudendheid.

Laat ons eerlijk zijn: met Dommelvallei, Resterheide en het open agrarisch landschap heeft Peer alles in huis om een belangrijke rol te spelen in Bosland. En we hebben als beleidsmakers ook een verantwoordelijkheid om onze natuurlijke rijkdom niet enkel te beschermen, maar ook actief te onderhouden voor de volgende generaties.